گذری به وبلاگ

نتهاهمه قطعن دوروزه و فقط سایت های داخلی بازمیشن وخیلی اتفاقی بلاگ یادم امد و خوشبختانه بالااومد و فرصتی شد تانوشته های دوستان روبخونم.وجالب بود برام که یک سری احساسات ویاافکاری روداری که در بیانشون (حتابرای خودت) ناتوانی امامیبینی یکی توی ,وبلاگ,ش اونوبخوبی بیان کرده.مثل اینه که توی یک سرزمین دور وغریب،یک آشنای دوست داشتنی روببینی.

ازنظرروحی افت کردم.پیش روانپزشک هم رفتم گفت هیچ مشکل واختلالی نداری فقط جلوترازسنت زندگی میکنی و خیلی زندگی روجدی گرفتی!وحتی پیشنهادداد به فکر رابطه ی سالم عاطفی باشم.حتی هیچ دارویی هم نداد.

راستش خیلی تنهایی کشیدم صرفابخاطراینکه عقایدخاصی داشتم که باید سالم بمونی ومثا اونانباشی.مشروب خوردن برای همکلاسیا یک چیز روتینه!امابرای من حل نشدست به دلایل زیااد.سیگارکشیدن هم همینطور.

مهمترازهمه اینکه رابطه باجنس مخالفم خیلی کنترل شده و تقریبا محدود بوده.چراکه نمیخواستم مثل بقیه" لاشی" باشم وبقولی بایک استوری ریپلای کردن شروع ب  مخ زنی کنم و هزارتاداستان مزخرف وناجور بعدش که هرروز چندتاشو توی رفیقا میبینم!

البته حکایت فراوونه اما حوصلش نیست و ب همبن دلیل خیلی ساده وکوچه بازاری منظورمو نوشتم.

دردبزرگ من اینه که چ کسایی استاد و همکاروهمکلاسی من هستند!۸۰درصدشون مایه تاسفن.مملوء ازفساد و رانت و شوعاف ....

حالت به هم میخوره که هیئت علمی دانشکدت روکلاچندتاخانواده میچرخونن.آدمای به دردبخورهم یامثل دکترباقریان کنارگذاشته میشن یا مثل دکتر درهمی تحت فشارن.

خلاصه بگذریم که میشه صحیفه هاپرکرد ازاین دردجانسوز!

خلاصه دلوزدیم به دریا وبه یکی که علاقه داشتیم چندوقت پیش یهو رفتم پیام دادم و بهش گفتم واونم برگاش ریخت ازاین سبک ابرازعلاقه و خب جوابشم قابل پیش بینی بود

که گفت فعلا نمیتونم وارد هر رابطه ای بشم و منم گفتم اوکی شب وروزگارخوش

کلااز حرکتم متحیره معلومه.ولی خب نخواستم اصطلاحا مخ بزنم.

یکی از اتفاقای خوب چندوقت اخیر دیدار باپگاه بود.دوست مجازی که ازسال۹۳بصورت ,وبلاگ,ی دوست هم بودیم که اون سال۹۵پزشکی یکی ازدانشگاهای تهران رفت ومن پشت موندم ۹۶ و خلاصه دوسه بار مشهداومدن و حضوری چندباری دیدارکردیم.خودش وخانوادش بینظیربودن وبی ریا.

کسی ازسایت تلفیق هنر اطلاعات یاتجربه ای داره؟